Πού πάνε οι έρωτες, όταν τελειώνουν;

Που πηγαίνουν τελικά οι έρωτες, όταν τελειώνουν; Υπάρχει άραγε κάποιο μαγικό μέρος που κρύβονται όταν τελειώσουν και μυστικά γίνονται μύθοι και περνούν στην χώρα της αιωνιότητας;
Μήπως πάλι πηγαίνουν σε σπηλιές χαμένων παραδείσων, όπως έλεγε κι ένα παλιό μελοποιημένο ποίημα; Ή μήπως κρύβονται σε κάποια αρχέγονη πολιτεία του Νόστου, και περιφέρονται εκεί, σαν σκιές καταδικασμένες για πάντα να θυμούνται, να ζούν με τις μνήμες, με τις θύμησες εκείνες που πληγώνουν, εκείνες που χαράσσουν, εκείνες που σε αλλάζουν.. Αυτές που όση δύναμη τους δίνεις, τόσο μεγαλύτερη μορφή παίρνουν.

Κι έπειτα συμβαίνει το αναπόφευκτο. Γίνεσαι έρμαιο, είσαι υπό την επήρρεια της νοσταλγίας και των αναμνήσεων. Κάθε στιγμή που ζωντανεύουν στο μυαλό σου, έχουν τη δύναμη να σε αφυπνίσουν ή να σε στείλουν για πάντα στο παλάτι της λήθης.

Και σχεδόν πάντα συμβαίνει το δεύτερο. Κανείς δεν θυμάται πραγματικά ολόκληρη την ιστορία. Η μνήμη βλέπεις, έχει αυτή τη δύναμη από μόνη της. Έχει την δύναμη να επιλέξει και να σου χαρίσει ένα θησαυρό αναμνήσεων, που μοιάζουν σχεδόν μη πραγματικές.

Δεν έχεις πιάσει πολλές φορές τον εαυτό σου να δυσκολεύεται μέχρι και να θυμηθεί το πρόσωπο του άλλου; Σαν μιά θολή φιγούρα, που ξεπήδησε μέσα από κάποιο ξεχασμένο όνειρο. Θυμάσαι όμως στιγμές. Θυμάσαι εκείνες τις στιγμές που αισθανόσουν ανίκητος. Που πίστευες ότι μπορείς ν’αλλάξεις τον κόσμο, που έλαμπες και ήθελες ν’ αγκαλιάσεις τους περαστικούς γύρω σου!

Ξεχνάς όμως πόσο είχες χαθεί μέσα σε όλο αυτό. Θυμάσαι μοναχά τις στιγμές που ήσουν γεμάτος από φως, που ξεχείλιζες από έρωτα, αληθινό έρωτα, αυτόν που σου καίει τα σωθικά και κάνει την καρδιά σου να χτυπάει πιο γρήγορα. Ξεχνάς τα δάκρυα, ξεχνάς τις νύχτες μοναξιάς κι αυτολύπησης, ξεχνάς πώς πέταξες τον εγωισμό σου στα σκουπίδια κι ήσουν έτοιμος να χαρίσεις την καρδιά σου στα σκυλιά. Ξεχνάς, γιατί θέλεις να ξεχάσεις. Γιατί πρέπει. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να επιβιώσεις. Ξεχνάς και συνεχίζεις…

Μα οι σκιές θυμούνται. Οι σκιές υπάρχουν. Είναι καταδικασμένες να ζουν σ’ αυτή την χώρα, που στον χάρτη δεν υπάρχει και ο χρόνος την έχει ξεχάσει, και να βιώνουν τον αέναο έρωτα που έμεινε μισός. Δεν έχεις αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί το ανεκπλήρωτο φαντάζει παραμυθένιο; Είναι πολύ απλό. Γιατί είναι. Είναι μονάχα μια ιστορία που φαντάστηκες, στην καλύτερη να πήρες μία γεύση από δαύτην, μα δεν την έζησες. Κι όλα τα πράγματα που αφήνουμε στη μέση μας στοιχειώνουν, πόσο μάλλον τον έρωτα…

Μοναχά οι εραστές επιβιώνουν. Μονάχα αυτοί, που κουβαλάνε τον μισοτελειωμένο έρωτα στην τσέπη, μονάχα αυτοί, που παίρνουν μικρές δόσεις θανάτου, που δεν δίνονται ποτέ ολοκληρωτικά, μονάχα αυτοί επιβιώνουν. Οι υπόλοιποι γίνονται σκιές. Χάνονται για πάντα στα άδυτα του παλατιού της λήθης. Και γίνονται ιστορίες που ποτέ δεν θα ειπωθούν..

Γράφει η Luna Punk loveletters.gr